دوربینی – هایپروپی؛ hyperopia هنگامی ایجاد می‌شود که نورهای وارد شده به چشم در پشت شبکیه – و نه بر روی آن) متمرکز شوند و چشم قادر به متمرکز شدن بر اجسام نزدیک نباشد. این اشکال اغلب هنگامی ایجاد می‌شود که کره چشم خیلی کوتاه است یا عدسی چشم نمی‌تواند به اندازه کافی به حالت گِرد در آید. بنابراین فرد دوربین تصویر موضوعی را که به طرفش حرکت می‌کند تار می‌بیند. در موارد شدید، تمرکز بر اجسام و موضوعات در هیچ فاصله‌ای امکان پذیر نیست. افراد دوربین ممکن است دچار تاری دید، ضعف یا خستگی پذیری چشم، اختلال تطابق، اختلال دید دو چشمی، تنبلی چشم و لوچی شوند. فرد دوربین اشیاء دور را تار و نزدیک را تارتر می‌بیند.
– برای اصلاح دوربینی، از عینک – عدسی محدب) یا لنز تماسی استفاده می‌شود. عدسی محدب دارای ارزش دیوپتری مثبت است و موجب تشکیل تصویر در جلوتر از نقطه تشکیل آن در دوربینی می‌شود. – دوربینی معمولاً در حدود 1+ تا 4+ دیوپتر است و به ندرت به ۸+ دیوپتر یا بالاتر می‌رسد.
با افزایش سن، توانایی متمرکز نمودن تصاویر بر روی شبکیه کاهش می‌یابد و به تدریح وابستگی چشم‌های دوربین به عینک با شماره بیشتر افزایش پیدا می‌کند.
درمان‌های مرسوم
– دوربینی، پس از تشخیص به وسیله چشم پزشک یا متخصص بینایی سنجی – اپتومتریست) با عینک – عدسی محدب دارای ارزش دیوپتری مثبت)، یا لنز تماسی و یا عمل جراحی LASIC اصلاح می‌شود.
– تفاوت پیرچشمی با دوربینی چیست؟
– غالباً پیرچشمی با دوربینی اشتباه می‌شود. معمولا ًدر پیرچشمی دید دور خوب است و در دید نزدیک، تاری وجود دارد. البته گاهی پیر چشمی را دوربینی نیز می‌نامند زیرا در افرادی که در سایر موارد دید طبیعی دارند، تمرکز یافتن بر اجسام نزدیک را سخت‌تر از موضوعات دور می‌سازد.