سلولیت (cellulitis)، نوعی عفونت منتشر پوستی میکروبی است که معمولا در اثر باکتری‌های گرم مثبت استافیلوکوک طلایی و استرپتوکوک پیوژن و گاهی در اثر باکتری‌های دیگر، از جمله باکتری گرم منفی ایشریشیاکولی و سودومونا آئروژینوزا ایجاد می‌شود.
* سلولیت با درد موضعی، قرمزی، تورم و احساس گرمی در محل ابتلا مشخص می‌شود. ممکن است علایم به سرعت گسترش یابند و به طرف مرکز بدن بروند.
* ممکن است تورم غدد لنفاوی موجود باشد.
* تب به ویژه در شیرخواران و بچه‌های کوچک وجود دارد.
* سلولیت ممکن است ناشی از انتشار باکتری از خون باشد ولی به طور شایع‌تر پس از آسیب‌های پوستی، مانند بریدگی‌هایی که موجب عبور باکتری‌های محیطی به داخل پوست می‌شوند بروز می‌کند.
* باد سرخ (erysipelas)، نوع شدید سلولیت است و در اثر باکتری استرپتوکوک ایجاد می‌شود. منطقه مبتلا به این بیماری کاملا براق و حدود آن نیز به طور کامل مشخص است. باد سرخ با تب بالا و عود مکرر همراه است. گانگرنه (سیاه و فاسد شدن) پوست منطقه مبتلا از عوارض بیماری است.
* پس از تشخیص سلولیت به وسیله پزشک، درمان با آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی (مانند سفالکسین یا دی‌کلوگزاسیلین) تجویز می‌شود. در عفونت‌های شدیدتر، درمان اولیه عبارت است از تزریق آنتی‌بیوتیک‌هایی مانند نافسیلین یا اگزاسیلین (در سلولیت‌های ناشی از استافیلوکوک یا استرپتوکوک). ممکن است پزشک معالج از داروهای جایگزین، مانند والاسیکلوویر یا سفازولین استفاده نماید.
* در صورت ابتلا به سلولیت ناشی از باکتری‌های گرم منفی (به ویژه در افراد دیابتی)، آنتی‌بیوتیک‌های وسیع‌الطیف تجویز می‌شوند.
* سلولیت چگونه تشخیص داده می‌شود؟
با معاینه بیمار و مشاهده ضایعه و شرح حال بیمار می‌توان وجود سلولیت را مطرح نمود. در صورت وجود زخم باز یا تخلیه چرک، با استفاده از رنگ‌آمیزی گرم و کشت، آزمایشگاه می‌تواند نوع باکتری عامل بیماری را تشخیص دهد ولی چنان‌چه زخم یا ترشح چرک موجود نباشد، تعیین عامل سلولیت دشوار است. حتی در نمونه‌برداری سوزنی از حاشیه زخم، کشت تنها در ۲۰٪ موارد مثبت است.