1- انتقاد البته معمولا نیش و کنایه دارد و کمتر مقام و مسئولی را می توان یافت که از نقد خوشش بیاید. واکنش به نقد هم در اکثر اوقات، توجیه و گاهی نیز اخم و گلایه است اما منتقد حتی اگر غرض و مرض هم داشته باشد، برای نقدشونده یک فرصت طلایی ایجاد می کند تا ضعف و نقصش( حتی بصورت غیرمنصفانه و بزرگنمایی شده) بیان گردد.
متقابلا زیانی که از ناحیه ساکت کردن منتقدان فراهم می شود، زیانبار است. مدیران دولت گمان می برند که “باید آرام بخوابند، چون شهر در امن و امان است”. بعلاوه، مسئولانی که انتظار مجیزگویی و به به و چه چه شنیدن را دارند نه فقط به مملکت که به خودشان هم آسیب می زنند.
2- بعضی مدیران خودشان با نقد مسئله ای ندارند اما افرادی در اطراف آنها هستند که خصلت بادمجان دورقاب چین، برازنده شان است. آنها هر نقدی را بسان یک توطئه برای رئیس خود ترسیم می کنند و از آن هیولا می سازند. این اطرافیان چون امین مسئولان هستند، مهلک تر ضربه می زنند.
3- آفت بزرگی که جلوگیری از نقد ، پدیدار می کند، ایجاد حس توهم در مدیران است. این احساس را اطرافیانی که احیانا خودشان هم متوهم هستند ضریب می دهند. نمونه هایش در دولتهای مختلف هر دو جناح مشاهده شده و شاید نقطه اوجش در دولت سیزدهم دیده شد.
4- این روزها با فزونی گرفتن مشکلات اقتصادی که دلایل متعددی دارد، برخی دولتمردان سیزدهم و حامیان آنها که در همه دوران سه ساله شهید رئیسی، راه را بر هر نقد درونی بسته بودند، با توهمی روز افزون عملکرد دولت گذشته را می ستایند.در حالی که واقعیت آن است که در تمام تاریخ ایران، دولتی ضعیف تر از دولت سیزدهم وجود نداشته. و گل سرسبد این ناتوانی فساد بزرگ چای دبش است که به محکومیت دو وزیر انجامیده . و چنین رسوایی دست کم در دولتهای پس از انقلاب سابقه نداشته است.
5-اگر دولت مرحوم شهید رئیسی به مهار منتقدان نمی پرداخت(که البته در این زمینه کم توفیق بود) و بجای آن، حتی رسانه های دولت خود را به نقد عملکرد مسئولان ترغیب می کرد، نه دچار توهم می شد، نه فساد وناکارآمدی مزمن گریبانش را می گرفت.
6-اینک همان خطر در کمین دولت پزشکیان هم هست. اگر انتقاد و منتقدان پاس داشته نشوند، مقدمات وهم آفرینی فراهم می گردد و همان بلایی برسرش خواهد آمد که بر سر دولت قبل آمد.