آیا شهادت رئیسی مانند واقعه هفتم تیر ۶۰ به همبستگی جامعه می انجامد؟

شاید قیاسی دور از ذهن نباشد، که حادثه‌ی تالم‌برانگیز و جان‌گداز فعلی را با فاجعه‌ی هفتم تیر در سال شصت همبَر بنشانیم. در آن فاجعه نیز جامعه‌ی نوپای سیاسیِ آن روزها با شوکی عظیم همراه با غمی سترگ روبه‌رو شد؛ اما روحیه‌ی همبستگی بی‌نطیر آن روزها معجزه‌ای کرد که از آن به عنوان «کمر راست‌کردنِ» برق‌آسای جامعه می‌توان نام برد. سرّ آن «راست‌قامت‌ماندن»، همبستگی ملتی بود که دولت را از آنِ خود می‌دانست و هیچ دوگانگی در میان نبود. همین اتفاقِ «احیای همبستگی» و «راست‌قامتی» پس از شهادت سردار سلیمانی دوباره بر جامعه سایه‌گستر شد؛ هرچند با حوادثی تلخ و البته اجتناب‌پذیر دوباره رو به فتور و سستی نهاد.